Zout en flamingoos

Whaaa, weer zo veel gedaan na de laatste keer... Niet normaal.

In Salta aangekomen na een volgens mij weer een rond de achttien urige busrit vanaf La Cumbre, stond er alweer een hele horde ´hostelproppers´ op ons te wachten. Mooi, want het was al laat en reserveren voor een hostel doen we eigenlijk nooit (pure gemakszucht) en het bevalt ons nog steeds prima. Met de beste aanbieder, Hostel Del Centro, mee gegaan (tv, gratis Internet, eigen badkamer, beste ligging, twee keer per week BBQ én het goedkoopst) en het personeel was ook nog heel eens aardig.
Salta is écht een hele mooie stad en heel anders weer dan de rest van Argentinië. Veel folklore in Gaucho style en daarom ook meteen maar een afspraak gemaakt om op een enstancia te gaan paardrijden. Na advies (thanx Maaike!) bij Enrique een afspraak gemaakt voor een hele dag. De gids verteld dat ik al enige ervaring had en kreeg waar ik op hoopte en dat was een wat feller paard. Voor Eddie was het de tweede keer dus hij kreeg een lekker makke.
Op de gaucho manier geleerd om te rijden en vervolgens heerlijk door alle velden gecrosst. Zelfs nog met de gids geruild voor een nóg feller paard en wedstrijdjes gedaan, maar dat mocht ik niet aan Enrique de eigenaar vertellen, helemaal top dus! Ook Eddie zelfs nog in galop geweest. Tussendoor een toplunch met weer heerlijk veel vlees, salades, veel wijn en een goed spaans gesprek.

Alsof een dag paardrijden niet genoeg spierpijn had veroorzaakt, hadden we de volgende dag meteen ook nog maar een dag raften en een canopy tour geboekt, lekker slim.
Raften was iets minder heftig dan verwacht, canopy (met zo´n kabel op 120 meter hoog en 600 meter lang van de ene berg naar de andere berg, tot je beneden bent) was vet.
Wel honderdduizend mosquitos, heb er zelfs nu (twee weken later) nog last van.

Verder nog de trap met de 1070 treden opgerend tot 100 treden, want daarna waren we al kapot en verder gelopen. En nog een dagtourtje met 2 anderen langs drie dorpjes en DE zevenkleurige berg.

Uiteindelijk hadden we het zo erg naar onze zin in het hostel dat we er maar liefst twee weken zijn gebleven. De eigenaar komt uit Londen en met de rest van het personeel en zijn familie konden we het ook goed vinden. Leren poker spelen en voor het eerst Fernet Branca gedronken en coca bladeren gekauwd (is geen drugs hoor pap en mam), is een soort bezigheid als koffie en thee drinken, maar smaakt naar thee. Iedereen doet dat hier ´s avonds, je wordt er iets wakkerder van.
Het voelde er echt een beetje als thuis...
Laatste dag heeft Eddie weer in stijl afgesloten door voor iedereen te koken en dat was weer als vanouds heerlijk.

Na het afscheid in Salta met de bus 7 uur naar de grens met Bolivia gereisd naar La Quiaca en vanaf daar lopend de grens over. Heel erg koud daar en veel wind. Is wel te zien op de foto´s. Na de grens nog een kilometer moeten lopen naar het treinstation in Villazon, nog 2 uur moeten wachten en vanaf daar ongeveer nog 10 uur met de trein naar Uyuni. Daar kwamen we om 1 uur ´s nachts aan. Gelukkig hostelletje gevonden die ook tours door de woestijn aanbood, wat we al van plan waren om te doen. Na een koude nacht vroeg door naar de zoutvlaktes. Met 4 anderen 3 dagen in een jeep. Twee japanners, twee zweden en wij. Hoogte 3000 tot 5000 meter. En dat is mijn lichaam dus niet gewend, was weer eens ziek en weer heel anders dan anders. Hoofdpijn, maar dan hele rare en misselijk. Gelukkig van de lieve Japanners pilletjes tegen hoogteziekte gekregen en daarna ging het wel weer ok. De eerste dag zoutvlaktes gedaan (niet normaal hoe mooi!), tweede dag woestijn en meren met flamingo´s en derde ochtend thermale baden. Met -15 in een natuurlijk warm bad met bevroren haar. Edje stond eerst nog te stampvoeten dat het veels te koud was, dat ik het echt niet moest doen en dat niemand ging. Maar we waren daarvoorom 5 uur in de ochtend opgestaan en had het zo vreselijk koud, dus had wel zin in een warm bad. Dus niks van scheldende Edje aangetrokken en maar gewoon gegaan. Zat er als eerste in en toen volgden er meer, na het stampvoeten van Ed zijn kant kon hij natuurlijk ook niet meer achterblijven.... En het was heurlijk! Ook er vervolgens weer uit moeten, was geen groot probleem en was de rest van de dag warm. De nachten in hostels in het midden van de woestijn doorgebracht. Zonder verwarming en warme douche! Dus 2 lagen kleding aan én slaapzak én 3 dekens. Tweede nacht zelfs helemaal geen douche en geen licht ´s ochtends bij het opstaan. Lekker primitief dus.

Na de trip van iedereen afscheid genomen en de grens met Chili over gegaan. Gelukkig gingen we daar ook weer naar beneden, dus geen last meer van hoogteziekte. En met het naar beneden gaan ging de temperatuur ook weer flink omhoog. In een dorpje San Pedro de Atacama aangekomen en daar maar meteen een busrit richting Santiago, de hoofdstad van Chili geboekt. Ons record verbroken: 24 uur in een bus gezeten. En heb er geen problemen meer mee. In Santiago 2 nachten geslapen om even bij te komen. Van anders reizigers gehoord dat het een vieze stad is, maar denk daar toch heel anders over. Vind het echt een toffe stad, beetje welvaart, punkers op straat, woensdag avond terassen vol en leuke winkels. Mijn rugtas was stuk, dus we hadden eindelijk een reden om te winkelen. Vet winkelcentrum gevonden en wat is het dan moeilijk om jezelf in te houden zeg..... Na 5 maanden bijna dagelijks de zelfde outfit aan te hebben, wil ik echt heel graag IETS nieuws kopen. Gelukkig in kunnen houden en een hele mooie goedkope rugzak kunnen vinden.

We wilden heel graag nog de Andes over om in Mendoza nog langs alle wijngaarden te gaan, waar Mendoza bekend om is en dat hebben we ook gedaan. Hele mooie busrit gehad door de Andes. Eerst paar dagen helemaal niets gedaan en in het hostel gekookt en daarna een dag langs de wijngaarden geweest. We zijn langs de wijnhuizen Catena Zapata, Tapiz, Chandon en Norton geweest. Eerste was erg groot en onpersoonlijk, Tapiz was top en Chandon was lekker vooral. Norton zijn we heel even binnen geweest, want het personeel was te lui om ons te helpen dus waren we meteen al klaar mee! Veel wijn geproefd en tussen door een privé lunch bij Cava de Caña met nog meer wijn en veels te veel eten.
Op de laatste dag in Mendoza met de zweedse jongens die we met de tour in Bolivia hadden leren kennen afgesproken en nog mee uit eten geweest en veel bier mee gedronken, was wederom erg gezellig.

Gisteren weer vroeg met de bus naar Santiago gegaan en dan nu straks om 22:45 vliegen we Chileense tijd (6 uur eerder in Nederland) naar Fiji! Dertien uur vliegen, maar wel twee dagen later aankomen. Eindelijk weer engels praten! Én op het strand liggen en een beetje kleur krijgen, is hard nodig, want ben weer wit na 2 maanden winter in Argentinië...

Ciao!