Afscheid van Eddie

Help, de tijd vliegt! Over een maand moet ik alweer terug naar Nederland... Het geld is tegen die tijd echt op. Tuurlijk mis ik mijn familie en vrienden in Nederland heel erg, maar het onbezorgde relaxte leven in Azie bevalt me wel. Ben relaxter en stresslozer dan ooit!

Op 24 juni afscheid genomen van Eddie in Singapore. Dat viel toch wel heel erg zwaar. Ook al zijn we niet meer bij elkaar als vriendje/vriendinnetje, ik hou nog steeds heel veel van hem en mis hem nog steeds. De hele dag lopen janken.

Eddie naar de Filipijnen en ik naar Bali, Denpasar.
Tja en dan ben je dus opeens alleen! Ben nooit alleen, dus dat was wel even wennen. Omdat mijn vlucht laat in de avond ging, had ik vast een (luxe!) hotel geboekt in Sanur. Dat blijkt dus de Nederlandse familie vakantie bestemming te zijn, dus daar was ik snel uitgekeken. Vanaf daar door naar Kuta. Vreselijk toeristisch, maar wel tof om te surfen en te stappen (inclusief hele slechte muziek). Op het strand nog een groepje leren kennen en daarmee alle clubs af gegaan. Was er daarna ook wel weer flink klaar mee (met stappen).

Na 3 dagen Kuta, had ik het wel weer gezien en vanaf daar een trip naar Lombok, Gili Islands geboekt. Zes uur in de ochtend vertrokken, met de ferry naar Lombok, vanaf daar met de bus naar de haven en vanaf daar met de boot naar Gili Trawangan. Onderweg nog flink wat oponthoud, want zo'n stomme toerist zat ruzie te maken met de chauffeur omdat het allemaal zo lang duurde. Tja en als meisje zijnde een man in het gezicht slaan in een moslimland is niet bijster slim. Al met al zo'n 13 uur gereisd. Onderweg nog een gezellige belg en en grappige fransoos leren kennen en daarmee samen op zoek gegaan naar een kamer op Gili Trawangan. Alles zat zo'n beetje vol en was drie keer zo duur dan verwacht, dus een kamer delen was en goeie oplossing. Uiteindelijk toch iets gevonden en daarna ook nog een bar met goedkope vodka, fijn! Gili T, bleek toch een tikkie te duur, dus na 2 dagen zijn we verhuisd naar 1 van de andere 3 eilanden, Gili Air. Daar hadden we een bungalow op het strand, 5 meter bij de bar vandaan en 5 meter vanaf het chill hutje.

Waaaaaaaaa en hoe relaxt is het daar hey, niet normaal. Alle locals doen daar in principe niets, behalve beetje gitaarspelen en af en toe eten klaar maken of een drankje halen. Ik heb daar dan ook niets anders gedaan dan chillen. 's Ochtends vanuit je bungalow naar het chill hutje 5 meter verderop, vanaf daar je ontbijt,je lunch, je diner en je drankje bestellen en dan zelfs nog te lui zijn om naar het strand te lopen (10 meter verderop). En ik blijk dus echt heel erg goed te zijn in niets doen! Zonder je schuldig te voelen, heerlijk....

Na een paar dagen de allerliefste vrouw (op mama na natuurlijk) op aarde leren kennen; Fatima. Een tafel en een klein keukentje buiten langs een stoffige weg. Heerlijk en goedkoop eten en ze is zooo lief. Van iedereen onthoudt ze de naam meteen en toen we weg gingen stond ze 's ochtends met koffie en koekjes en moest ze huilen...
Op Gili Air bleek onze buurvrouw Mariet uit Amsterdam te zijn afkomstig uit Groningen. Kent dezelfde mensen en is 26 jaar, hoe toevallig. Veel lol met haar gehad (zie foto's) en na 8 dagen Gili Air kende iedereen ons zo'n beetje en werd het weer tijd om verder te gaan. Oh ja nog een hele vette snorkeltrip gedaan en hele grote schildpadden gezien en nog gedraaid op de full moon party.

Samen met Sebastean (fransoos), een vriend van hem Guillome en Mariet weer terug naar Bali gegaan. Nog een week goed gesurft en ben al best wel goed al zeg ik het zelf. En nog een beetje Indonesisch geleerd.

Er waren nog 2 locals vanaf Gili Air mee naar Bali gekomen, omdat ze daar nog nooit geweest waren. Aangezien er op de Gili's geen gemotoriseerd verkeer is, was dat nogal een shock. Wel heel schattig om te zien. Zij hadden weer vrienden op Bali en zo in 1 dag weer veel nieuwe mensen leren kennen.
Nog een tweedaagse trip naar Ubud gedaan, in het 'Monkeyforest' lekker met de aapjes gespeeld en toevallig was het Independence day van Nederland, dus er was van alles te doen. Soort Nederlandse Koninginnedag, maar dan anders. 's Nachts in een kamer, grenzend aan de jungle geslapen en toen zat er nog een slang in mijn spullen.

De laatste week 'alleen' vloog net zoals de rest van de maand voorbij en voordat ik het wist moest ik alweer naar Bangkok, waar Marjory heen zou komen. Afscheid genomen van alle byzondere mensen die ik had leren kennen en weer door!
Vreselijke reis naar Bangkok gehad. Was behoorlijk moe van mijn afscheidsfeestje de vorige avond. Vanaf Denpasar naar Singapore gevlogen en moest daar 7 uur op het vliegveld wachten. Singapore Airport is een super relaxt vliegveld met lekkere stoelen en gratis Internet, dacht dat die 7 uur geen probleem zou zijn. Maar dat is dus NADAT je hebt ingecheckt... Inchecken kan pas 3 uur van tevoren, dus 5 uur lang op mijn tassen en een houten stoel geslapen. Na het inchecken een fijne stoel opgezocht en gelukkig de wekker gezet om het vliegtuig die om 7 uur in de ochtend vertrok te halen. Goed, want was in diepe slaap. In het vliegtuig meteen weer in slaap gevallen en toen ik wakker werd, wist ik gewoon niet waar ik heen ging.... Heel bizar. Stond op het punt om de mensen naast me te vragen, maar naar 10 minuten realiseerde ik me dat ik naar Bangkok ging.

Op het vliegveld met Marjory afgesproken, maar kreeg een sms dat er sprake bleek te zijn van miscommunicatie, want ze kwam pas een dag later. In het hotel eindelijk in een bed slapen en toen ik wakker werd wist ik dus weer niet waar ik was. Totaal gedesorienteerd Bangkok maar gaan verkennen en na 5 minuten hoorde ik mijn naam. Een meisje van mijn (afgeronde!) studie. En 's avonds op straat weer, het was Sebastean van de Gili's. Met hem een een paar anderen nog wat gedronken en uitgenodigd door de plaatselijke Jimmy Hendrix om mee te gaan naar een rock concert. Heb voor de verandering maar eens 'nee' gezegd, aangezien Marjory de volgende ochtend vroeg zou aankomen.

JEEJ en opeens was daar Marjory! Zo gezellig! Vier dagen Bangkok samen gedaan, weekendmarket, fietstocht (vet!), Royal Palace, beste kapper ooit ontdekt voor maar liefst 2 euro en een beetje gezommen op het dak van ons hotel. Op de laatste dag ook nog Eva en Bas uit Amsterdam tegen gekomen, daar lekker biertjes mee gedronken en op de hoogte gebracht van het laatste nieuws uit Amsterdam.

Vanaf Bangkok met de trein naar Chiang Mai in het noorden van Thailand. Relaxt hotelletje gevonden met te lieve mensen en vanaf daar een tweedaagse trek gedaan. Heel erg mooi door de rijstvelden en de jungle. 's Nachts in bamboohutjes op enkel bamboo geslapen (sliep best lekker) en 's ochtends door naar de olifantenrit. Wat een toffe beesten zeg. Heel veel regen opeens, maar dat had ook wel weer wat. Eind van de dag weer terug naar Chiang Mai en daar de volgende ochtend nog Thai box lessen genomen (zwaar!) inclusief heel veel spierpijn. 's Middags vliegen naar Phuket, vlucht nummer 20 dit jaar.

Vanaf Phuket naar Ko Phi Phi. Heel erg mooi, maar net iets te veel engelse proppers op straat, niet echt ons ding dus. Vier dagen gebleven en vanaf daar door naar Ko Lanta. Op zoek naar een relaxtere plek om mijn verjaardag te vieren.

Op aanraden van Mariet naar Ting Tong bar gegaan met onze bungalow daar 100 meter vandaan, grenzend aan het zwembad. De eerste avond voelde we ons al helemaal thuis en de tweede avond stond Marjory al in de band te zingen. Ik had daar in eerste instantie zo mijn zorgen over, maar ze bleek dit bovenverwachting goed te kunnen.

En toen was ik ineens jarig! ' s Ochtends had Marjory nog een cadeau van mijn ouders, mijn zussen Melissa en Rosine en mijn allerliefste lieve zwager Siep. Een heel tof hemd met op de voor kant ' Oost west, thuis is het ook niet alles' natuurlijk door mijn lieve papa bedacht. En op de achterkant 'Leo's wereld toer 2009'. Met nog wat foto's en een kaart, echt heeel lief!
Daarna beetje zwemmen, ontbijten en toen had Marjory ook nog een taart geregeld met ' Happy birthday' Leonie 27 jaar'. BOEHOE, tranen in mijn ogen, zoooooooooo gelukkig!
Vervolgens richting de shop om een flesje vodka voor de avond te halen om te delen met al mijn nieuwe vrienden, maar zover kwamen we niet, want de gasten van de tattoo shop tegen over ons plukten ons van de straat om bier met hun te drinken (11.30 AM). Ach waarom ook niet, het was tenslotte mijn verjaardag. Na 3 uur gezelligheid waren we er eigenlijk wel uit dat ik een bamboo tattoo moest (dit wilde ik ook al) een hele mooie en hij brengt ook nog geluk en bescherming, altijd mooi meegenomen natuurlijk! Aangezien een tattoo toch voor de rest van je leven is, wilde ik er toch nog even over nadenken. Dus even naar onze bungalow, wat eten en even slapen. Toen ik en mijn tattoeerder weer nuchter waren, was het dan zover: mijn tattoo. En hij is zo tof geworden, niet normaal. Ben er echt heeel blij mee!
Vanaf daar door naar de verjaardags party in de Ting Tong bar en heb mijn tattoeerder ook maar meegomen aangezien ik nog wel wat extra vrienden voor mijn party kon gebruiken....
Met 8 locals en 3 toeristen echt een topfeest gehad! Ze hadden slingers op gehangen en zelfs nog een cadeau voor me, zoooo lief! Marjory heeft de hele avond voor me gezongen, het was echt perfect. Uiteindelijk tot 5 uur 's nachts tequilla zitten weg tikken en ja je raadt het al; de volgende dag voelde ik me niet zo lekker........ Maar al met al een totaal andere verjaardag dan normaal, maar wel echt een fantastisch gelukkige dag gehad. Thanx Marjoor!

Twee dagen er na moest Marjory helaas alweer naar huis en op haar laatste dag een footscrub genomen van hele lieve mevrouwtjes. Was echt zo gezellig dat ze ons uitnodigden om 's avonds te komen eten bij ze. Dat was echt zooo speciaal! Eendeneieren gegeten die een maand in de grond hadden gezeten enzo.... Na het eten hebben we ze ook nog mee genomen naar de Ting Tong Bar en ze hadden echt de avond van hun leven en wij trouwens ook.

Na 3 weken heeeeeel veel lol en gezelligheid moest Marjory echt weer naar huis. Daarna heb ik nog een paar dagen Ko Lanta gedaan en vanaf daar heb ik de bus gepakt naar Kuala Lumpur, omdat mijn grote zus Melissa daar heen zou komen. Om geld te besparen en het avontuur er een beetje in te houden de bus gepakt (officieel 22 uur) ipv van het vliegtuig. Nou dat was me een rit en avontuur was het zeker.
Drie keer overstappen en ik ze hadden me op het bus station vertelt dat ik om 5 uur 's nachts aan zou komen, dat bleek dus 3 uur 's nachts te zijn en toen lag ik te slapen. Ik was de enige toerist en niemand die engels sprak. Toen ik om half 5 met handen en voeten vroeg of we al bijna in Kuala Lumpur waren, werd er niet echt op gereageerd. Om 6 uur kwamen we ergens aan waarvan ik dacht dat het Kuala Lumpur was, bleek het dus 3 uur zuidelijker te zijn!!! Lekker dan, ik boos op de chauffeurs, wilde dat zij maar een oplossing bedachten, maar na een half uur doen alsof ze er druk mee bezig waren was ik er klaar me en heb ik zelf maar een ticket terug gekocht. Uiteindelijk na 27 uur in het hotel aangekomen en voelde me nog best goed eigenlijk. Moest ook wel weer lachen om mezelf. Beetje Kuala Lumpur verkent en op mijn zus gewacht die ' s avonds aankwam. Dacht dat die ook wel moe zou zijn (had 40 uur gereist). Maar niets bleek minder waar! Die had al allemaal gezellige mannen leren kennen onderweg die ons hadden uitgenodigd om wat te komen drinken. Dus wij de eerste avond al op stap en Melis aan de alcohol. Echt super leuke avond en nog 2 dagen Kuala Lumpur gedaan. Nu zijn we net in de Cameron Highlands aangekomen en hebben het nog steeds heel gezellig met elkaar en hebben nog niet 1 keer ruzie gehad, dus denk dat deze maand samen wel goed komt mam!

Tot over een maand!

Kus

Koala's knuffelen

Ben ik weer! Even Fiji, Nieuw Zeeland en Australie gedaan in anderhalve maand. Jaja het is hard werken zo'n reis....
Na ons Zuid Amerika avontuur waren we hard toe aan een weekje vakantie midden in onze reis: Fiji. Bij het boeken van de reis was er een aanbieding voor een geheel verzorgde week Fiji en dat leek ons naturlijk helemaal top. Even niet nadenken over het boeken van hostels enzo. Nou voor mij nooit meer!
Leek wel schoolreisje... Wel de hele week heel gezellig met Lidy en Paula (2 hele lieve nederlandse mevrouwtjes) gechillt. Misschien kwam het wel gewoon door de storm. Halverwege de week met de ferry naar een ander eiland in de storm. In het begin nog grappig, maar toen iedereen om ons heen aan het kotsen was en er spullen overboord vielen was het niet echt leuk meer. Ik weet niet hoe we het gedaan hebben, maar Eddie en ik hebben gewoon niet gekotst! Toen we er bijna waren liepen we nog vast op het koraal, drie keer overstappen in de storm, maar uiteindelijk toch overleefd na een 5 urige boottocht ipv 1 uur. Aangekomen op het Bounty Resort bleek onze tas ook nog eens kwijt te zijn (inmiddels weer terug) en op dat moment dachten we dat we echt wel alles hadden gehad, bleek dat Eddie zijn opa was overleden... Even flink zitten janken.

Blij dat het Fiji avontuur weer over was... Door naar Auckland. Drie daagjes Auckland gedaan en door naar het zuidereiland. In Christchurch een Spaceship (campervan) gehuurd en aan de linkerkant van de weg verder. Eddie is echt een topreis genoot maar hij kan geoon 1 ding echt niet en dat is kaartlezen. Stel je voor, je hebt een campervan gehuurd, je moet in het donker vanuit een stad aan de linkerkant van de weg ergens heen en de kaartlezer zegt na elk kruispunt, 'oh we hadden hier denk ik links gemoeten' . Het irritatie/ruziepunt was bereikt. De volgende dag gps systeem aan de praat gekregen en vanaf toen liep het weer top!
Eerste nacht op een lege camping geslapen (laag seizoen) achter in ons spaceship. Toen we wakker werden zoooo mooi! Denk dat Nieuw Zeeland echt het mooiste land ter wereld is. Meer schapen dan mensen. Zoveel natuur en zo indrukwekkend allemaal. Tweede dag doorgereden naar Roxburgh, waar Cherise woont samen met haar dochtertje Tolula. Een vriendein van Kristen en Rik, waar we een week mee in Honduras hebben gezeten. Ze had twee vrienden op bezoek, Nolan en Emily. Nolan is een een Kiwi (Nieuw Zeelander) en samen met hun zuiden van het zuidereiland bereisd. Wildkamperen, snowboarden, bungeejumpen, vissen, kajakken etc etc. Oh ja en veel te dronken geworden met het winterfestival in Queenstown en de camera kwijtgeraakt. Gelukkig hier en daar wat foto's van anderen kunnen krijgen en nog wat foto's van Eddie zijn telefoon. Staat wel een beetje door elkaar allemaal. Tussendoor weer terug naar Cherise om lekker in een echt bed inclusief elektrische deken te slapen.
Na twee weken die echt voorbijgevlogen waren, was het voor ons weer tijd om afscheid te nemen en door te gaan naar het noorden om nog een paar dagen te snowboarden en walvissen te kijken. Onderweg ging echter mijn voet die ik had gestoten aan het koraal op Fiji extreem pijn doen en werd opeens twee keer zo dik. Met mijn andere voet doorgereden naar het ziekenhuis in Christchurch en daar bleek dat ik een week met mijn voet omhoog moest en elke dag terug moest komen voor een intraveneus kuurtje. Helaas maar twee keer kunnen snowboarden dus. Was wel heel er goed al zeg ik het zelf...
Motel tegenover het ziekenhuis geboekt en de hele dag The Simpons gekeken, top dus!

Na Nieuw Zeeland een weekje Australie. Sydney, hele vette stad! Van Sydney door naar Brisbane waar we konden slapen bij Don en Linda, ouders van een vriend van vrienden. Ontzettend lieve mensen. We werden zelfs opgehaald van het vliegveld. Samen in de kroeg rugby gekeken, een nachtelijke fish & chips picknick, 8 walvissen gezien, met Koala's geknuffelt en met de kangaroes gespeelt. En weer door naar Azie...

Zitten nu in Singapore. Laatste dag met Eddie, morgen scheiden onze wegen... Ik vlieg naar Bali om een maand Bali en de Gili eilanden te doen. Eddie gaat morgen naar de Filipijnen. Over een maandje komt Marjory alweer en een maand daarna mijn grote zus. En heel misschien onze lieve Semmie ook nog!

Tot zover mijn avonturen... Ben benieuwd hoe het met jullie is! Na 6 maanden begin ik toch ook wel echt weer een beetje naar thuis te verlangen. Mis mijn familie en mijn vrienden!!
Ben verder nog wel heel gelukkig hoor!

XXXXX

Zout en flamingoos

Whaaa, weer zo veel gedaan na de laatste keer... Niet normaal.

In Salta aangekomen na een volgens mij weer een rond de achttien urige busrit vanaf La Cumbre, stond er alweer een hele horde ´hostelproppers´ op ons te wachten. Mooi, want het was al laat en reserveren voor een hostel doen we eigenlijk nooit (pure gemakszucht) en het bevalt ons nog steeds prima. Met de beste aanbieder, Hostel Del Centro, mee gegaan (tv, gratis Internet, eigen badkamer, beste ligging, twee keer per week BBQ én het goedkoopst) en het personeel was ook nog heel eens aardig.
Salta is écht een hele mooie stad en heel anders weer dan de rest van Argentinië. Veel folklore in Gaucho style en daarom ook meteen maar een afspraak gemaakt om op een enstancia te gaan paardrijden. Na advies (thanx Maaike!) bij Enrique een afspraak gemaakt voor een hele dag. De gids verteld dat ik al enige ervaring had en kreeg waar ik op hoopte en dat was een wat feller paard. Voor Eddie was het de tweede keer dus hij kreeg een lekker makke.
Op de gaucho manier geleerd om te rijden en vervolgens heerlijk door alle velden gecrosst. Zelfs nog met de gids geruild voor een nóg feller paard en wedstrijdjes gedaan, maar dat mocht ik niet aan Enrique de eigenaar vertellen, helemaal top dus! Ook Eddie zelfs nog in galop geweest. Tussendoor een toplunch met weer heerlijk veel vlees, salades, veel wijn en een goed spaans gesprek.

Alsof een dag paardrijden niet genoeg spierpijn had veroorzaakt, hadden we de volgende dag meteen ook nog maar een dag raften en een canopy tour geboekt, lekker slim.
Raften was iets minder heftig dan verwacht, canopy (met zo´n kabel op 120 meter hoog en 600 meter lang van de ene berg naar de andere berg, tot je beneden bent) was vet.
Wel honderdduizend mosquitos, heb er zelfs nu (twee weken later) nog last van.

Verder nog de trap met de 1070 treden opgerend tot 100 treden, want daarna waren we al kapot en verder gelopen. En nog een dagtourtje met 2 anderen langs drie dorpjes en DE zevenkleurige berg.

Uiteindelijk hadden we het zo erg naar onze zin in het hostel dat we er maar liefst twee weken zijn gebleven. De eigenaar komt uit Londen en met de rest van het personeel en zijn familie konden we het ook goed vinden. Leren poker spelen en voor het eerst Fernet Branca gedronken en coca bladeren gekauwd (is geen drugs hoor pap en mam), is een soort bezigheid als koffie en thee drinken, maar smaakt naar thee. Iedereen doet dat hier ´s avonds, je wordt er iets wakkerder van.
Het voelde er echt een beetje als thuis...
Laatste dag heeft Eddie weer in stijl afgesloten door voor iedereen te koken en dat was weer als vanouds heerlijk.

Na het afscheid in Salta met de bus 7 uur naar de grens met Bolivia gereisd naar La Quiaca en vanaf daar lopend de grens over. Heel erg koud daar en veel wind. Is wel te zien op de foto´s. Na de grens nog een kilometer moeten lopen naar het treinstation in Villazon, nog 2 uur moeten wachten en vanaf daar ongeveer nog 10 uur met de trein naar Uyuni. Daar kwamen we om 1 uur ´s nachts aan. Gelukkig hostelletje gevonden die ook tours door de woestijn aanbood, wat we al van plan waren om te doen. Na een koude nacht vroeg door naar de zoutvlaktes. Met 4 anderen 3 dagen in een jeep. Twee japanners, twee zweden en wij. Hoogte 3000 tot 5000 meter. En dat is mijn lichaam dus niet gewend, was weer eens ziek en weer heel anders dan anders. Hoofdpijn, maar dan hele rare en misselijk. Gelukkig van de lieve Japanners pilletjes tegen hoogteziekte gekregen en daarna ging het wel weer ok. De eerste dag zoutvlaktes gedaan (niet normaal hoe mooi!), tweede dag woestijn en meren met flamingo´s en derde ochtend thermale baden. Met -15 in een natuurlijk warm bad met bevroren haar. Edje stond eerst nog te stampvoeten dat het veels te koud was, dat ik het echt niet moest doen en dat niemand ging. Maar we waren daarvoorom 5 uur in de ochtend opgestaan en had het zo vreselijk koud, dus had wel zin in een warm bad. Dus niks van scheldende Edje aangetrokken en maar gewoon gegaan. Zat er als eerste in en toen volgden er meer, na het stampvoeten van Ed zijn kant kon hij natuurlijk ook niet meer achterblijven.... En het was heurlijk! Ook er vervolgens weer uit moeten, was geen groot probleem en was de rest van de dag warm. De nachten in hostels in het midden van de woestijn doorgebracht. Zonder verwarming en warme douche! Dus 2 lagen kleding aan én slaapzak én 3 dekens. Tweede nacht zelfs helemaal geen douche en geen licht ´s ochtends bij het opstaan. Lekker primitief dus.

Na de trip van iedereen afscheid genomen en de grens met Chili over gegaan. Gelukkig gingen we daar ook weer naar beneden, dus geen last meer van hoogteziekte. En met het naar beneden gaan ging de temperatuur ook weer flink omhoog. In een dorpje San Pedro de Atacama aangekomen en daar maar meteen een busrit richting Santiago, de hoofdstad van Chili geboekt. Ons record verbroken: 24 uur in een bus gezeten. En heb er geen problemen meer mee. In Santiago 2 nachten geslapen om even bij te komen. Van anders reizigers gehoord dat het een vieze stad is, maar denk daar toch heel anders over. Vind het echt een toffe stad, beetje welvaart, punkers op straat, woensdag avond terassen vol en leuke winkels. Mijn rugtas was stuk, dus we hadden eindelijk een reden om te winkelen. Vet winkelcentrum gevonden en wat is het dan moeilijk om jezelf in te houden zeg..... Na 5 maanden bijna dagelijks de zelfde outfit aan te hebben, wil ik echt heel graag IETS nieuws kopen. Gelukkig in kunnen houden en een hele mooie goedkope rugzak kunnen vinden.

We wilden heel graag nog de Andes over om in Mendoza nog langs alle wijngaarden te gaan, waar Mendoza bekend om is en dat hebben we ook gedaan. Hele mooie busrit gehad door de Andes. Eerst paar dagen helemaal niets gedaan en in het hostel gekookt en daarna een dag langs de wijngaarden geweest. We zijn langs de wijnhuizen Catena Zapata, Tapiz, Chandon en Norton geweest. Eerste was erg groot en onpersoonlijk, Tapiz was top en Chandon was lekker vooral. Norton zijn we heel even binnen geweest, want het personeel was te lui om ons te helpen dus waren we meteen al klaar mee! Veel wijn geproefd en tussen door een privé lunch bij Cava de Caña met nog meer wijn en veels te veel eten.
Op de laatste dag in Mendoza met de zweedse jongens die we met de tour in Bolivia hadden leren kennen afgesproken en nog mee uit eten geweest en veel bier mee gedronken, was wederom erg gezellig.

Gisteren weer vroeg met de bus naar Santiago gegaan en dan nu straks om 22:45 vliegen we Chileense tijd (6 uur eerder in Nederland) naar Fiji! Dertien uur vliegen, maar wel twee dagen later aankomen. Eindelijk weer engels praten! Én op het strand liggen en een beetje kleur krijgen, is hard nodig, want ben weer wit na 2 maanden winter in Argentinië...

Ciao!

Patagonië

Na het vertrek van Ekkes nog 2 dagen van de Buenos Aires kunnen genieten. Toch ook maar even een kappertje gepakt, want kon het toch niet laten. Zo´n mat in je nek, vind het helemaal niets. Maar goed, nu is het weer wat meer op één lengte, dus ga poging 2 doen om mijn haar langer te laten groeien.

Van Buenos Aires naar Tandil, een lief stadje in de provincie Buenos Aires. Wilden eerst naar Montevideo, Uruguay, maar last minute besloten toch maar de andere kant op te gaan richting De Pampas, Tandil dus.
Vreselijk lieve mensen allemaal en we konden hier en daar zelfs een spaans praatje maken, dankzij het geduld van de mensen. En onze koningin en Maxima waren op tv met koninginnedag, dus meteen een gespreksonderwerp.
Vanaf Tandil hebben we besloten om sportief te gaan doen. Dus elke dag hardlopen, mountainbiken etc. en dat gaat ons nog steeds erg goed af. En parachute gesprongen! Sjezus wat was dat vet. Ging veel te snel allemaal, maar zo tof om te doen! Ook nog vrienden geworden met Valeria een eigenaresse van een Parilla (een restaurant met alleen maar heel veel vlees) in Tandil en zei heeft ons op de laatste avond nog mee naar haar huis genomen en geleerd hoe we maté moeten drinken. Dat drinkt namelijk iedereen Argentinië, vet gezellig allemaal met hun mooie maté kopjes en kannen op straat, in het park, in de bus en in de auto . Vind het nog lekker ook. Zo lief, daarna nam ze ons ook nog mee uit eten en nog een overlevingspakket eten voor een week (een kilo dulce de leche, een kaas heel veel vlees koekjes etc gaatie?) voor onze 20 urige busreis richting Puerto Madryn, Patagonië.

Tja Patagonië, Oost Groningen is er niets bij.... Uren lang in de bus en niets anders zien dan iets wat op gras lijkt, wat bosjes en een verdwaalde lama achtig dier. Maar wel echt heel erg mooi. In Puerto Madryn aangekomen, heerlijk hostelletje gevonden en gelijk weer lekker fanatiek elke ochtend over het strand rennen en mountainbikes gehuurd om richting Punta Loma (40 km) te fietsen. Dé thuisbasis voor alle zeeleeuwen. Nou dat was toch wel ff wat anders dan met paps over de bakkeveense heide (en dat is al zwaar!). Heenweg bleken we wind mee te hebben, maar daar was niet echt iets van te merken. Zeeleeuwtjes kijken en weer terug. Nou dat was afzien. Wat een barre tocht zeg, verzuring in de benen en hélemaal stuk gegaan.
Later kwamen we er achter dat we via het hostel een goede aanbieding konden krijgen om met zeeleeuwen te duiken (video volgt nog). Daar konden we natuurlijk geen nee tegen zeggen... Dus lekker in de kou, dik duikpak aan met z´n tweetjes, de schipper en de onderwatercameraman naar de zeeleeuwen. Het was niet te zien onder water, maar tranen sprongen me in de ogen, wat een toffe beesten zeg. Net jonge honden. Willen alleen maar met je spelen. Na een uur dat 5 minuten leek weer de boot in om nog een wrakduik te maken. Iets minder indrukwekkend, maar wel erg mooi. Aangekomen in de boot, riep de schipper dat er dolfijnen waren. Dus wij snel aan boord en ja hoor, een groep dolfijnen naast de boot...Whaaaaaaa! En ook nog een pinguïn gezien! Normaal zijn er ook nog orca´s en walvissen, maar dat is nu helaas buiten het seizoen, dus die zijn er heel weinig, maar onze dag kon niet meer stuk.

Na een week Puerto Madryn door naar Cordoba. Waren eerst van plan om naar Ushuaia te gaan, de meest zuidelijk stad ter wereld, maar dat is dus 30 uur met de bus naar het zuiden en daarna weer dezelfde route omhoog en je kunt er een kaart op de bus doen, leuk, maar verder is het er ijskoud en geen reet te beleven. Dus toch maar niet.
Cordoba is na Buenos Aires de grootste stad van Argentinië. Misschien een beetje raar dat het uit mijn mond komt, maar ben toch wel een beetje klaar met de stad. Wel nog space bowling gedaan, geshuffle pucked, X men en The air I breathe (geen aanrader). Tja voor €3,- naar de film, waar kan dat nou? Veels te druk verder en heul veel auto´s enzo, dus na twee dagen weer doorgegaan naar een klein dorpje genaamd La Cumbre. En daar zijn we nu!
In een heerlijk huiselijk hostel a la oma stijl. Vandaag zouden we naar een Enstancia gaan, zo´n boerderij zeg maar waar we koeien kunnen herden en paard kunnen rijden. Maar we hebben net besloten om naar Salta te gaan, want we zijn na de matrassen a la oma stijl (heel hard) en kleine smalle bedjes wel weer toe aan een lekker 2 persoonsbed. Enstancia stellen we nog even uit.

Vanmiddag door naar Salta, zo´n 18 uur met de bus, daarna de zoutvlaktes in Bolivia, terug naar het zuiden naar de wijngaarden in Mendoza Argentinië, vanaf daar misschien nog een klein wintersportje mee te pakken in de Andes en daarna door naar Santiago, Chili waar we 12 juni vandaan vliegen om via Nieuw Zeeland naar het strand van Fiji te gaan.... Kunnen we weer een beetje bruin worden, want ben inmiddels al weer wit, helaas.

Verder heerlijk chillen, elke dag vroeg naar bed en weer vroeg op. Eén keer in de paar dagen is een wijntje drinken. Veel zien, veel doen, veel boeken lezen en heel veel vlees eten.

Bocas

Na 3 maanden reizen (een kwart van de reis alweer alweer!) kom je toch achter een hoop dingen. Eddie gaat bijvoorbeeld gillen als hij een kakkerlak, een nachtvlinder, een grote bromvlieg etc ziet. Heel apart. Ik ben extreem goed in kaartlezen en Eddie is echt heel erg sociaal. Hij kan zelf met de meest vervelende amerikaan een leuk gesprek hebben, ik heb toch iets minder geduld wat dat betreft. Ben goed klaar met die Amerikanen overal:´And I was like and he was like and and she was like, oooh it´s aaamaaaazing! Oh my gosh! That´s aaawsome!´ Vreselijk overdreven en nep. Bah.
We hebben voor het eerst ook in een dormitor (zo´n slaapzaal) geslapen. Nou dat is dus echt niets voor mij. Vind mijn slaap best wel belangrijk en als ik daar uit word gehouden, ben ik echt niet zo heel aardig meer.

Drie weken Nicaragua gedaan. In Leon zaten we in een heel erg relaxt hostel Lazybones. Daar hebben we 2 weken gezeten, een nieuw record! Het eerste weekend de vulkaan Cerro Negro beklommen, om er vervolgens weer vanaf te boarden. Bij de vulkaan aangekomen bleek deze wel heel erg stijl te zijn en had verwacht dat de andere kant vast wel wat minder stijl zou zijn... Niet dus! Van een groep van 8 gingen alleen Eddie, ik en nog een andere meneer staan en de rest ging zitten, dat was namelijk iets minder eng. Het was toch echt wel heel erg stijl en na een tijdje proberen, gingen Eddie en die meneer ook maar zitten. Ik moest en zal bochtjes maken, dus samen met de gids maar blijven proberen en uiteindelijk moets ik ook maar aan mezelf toegeven dat dit toch net iets te stijl voor mij was om bochtjes te maken. Was wel echt te gek om te doen. Maar eerst nog maar even goed oefenen met snowboarden en dan nog maar eens proberen.

In Lazybones ook al meteen vrienden geworden met de eigenaar Andy, die voor ons een spaanse lerares had geregeld. Want we voelden ons toch een beetje stom overal. Elke dag twee uurtjes les aan het zwembad. We hadden en hele lieve juf, Gloria en heb voor het eerst in mijn leven elke dag netjes mijn huiswerk gemaakt. Dan kom je er dus achter dat als je leert, dat je dan ook dingen onthoudt. Eddie vertoonde vanaf dag 1 al huiswerkontwijkend gedrag. en ik was lekker het lievelingetje van de juf.
Ons plan was om na deze lessen een week apart te gaan: ik een week naar Matagalpa en Eddie een week naar Estelli. Het plan was om dan allebei een week bij een familie te gaan zitten en zo ons spaans goed te kunnen oefenen. Het plan is echter gewijzigd, omdat we heel graag nog met Martijn Ekkes in Buenos Aires wilden chillen. Hij vertrok 3 weken eerder dan gepland en daarom hebben we onze vlucht verzet naar 17 april.

In 8 dagen van Nicaragua naar Panama.
Wil wel echt nog beter spaans leren, maar ga dat nu in Zuid Amerika doen (is het plan).

In Leon nog het broertje van Lisette, Pepijn heel toevallig nog tegengekomen. Hij was aan het mailen met haar en zij kwam met onze beschrijving en toen bleken we 3 meter verderop te zitten. Maar een avondje Flor de Caña, de Nicaraguaanse rum, mee wezen drinken en naar de locale club gegaan. Gelijk waren zij allebei gerold, top dus. Lekkere reggeaton, helemaal mijn ding. Met Pepijn wel heel gezellig gehad!

Na twee weken relaxen in het zwembad, de hangmat en op het strand was het toch echt wel weer tijd om door te gaan. Helemaal nu onze vlucht om was gezet. Na Leon naar Laguna de Apoyo. dit is een meer in een krater van een vulkaan. Echt heel erg bijzonder, mooi, schoon etc. Het hostel waar we zaten was een beetje vreemd met allemaal rare regels, ´s avonds eten met z´n allen aan tafel, beetje vreemd allemaal. Maar dat kon de pret niet drukken, want het was er heerlijk rustig, lekker chillen, boekje lezen, zwemmen en heeeel erg bruin worden.

Na Laguna de Apaoyo naar Granada en daar 2 nachten gebleven . Het was vakantie voor de Nicaraguanen in deze week want het was Semana Santa, zeg maar Pasen. Dus feest op straat en optochten enzo. Voor de vierde keer een ouder canadees stel regengekomen en daar mee wezen lunchen. ´s Ochtends om 4:30 weer vetrokken om richting San José, Costa Rica te gaan. Weer 7 uurtjes met de bus.

Na één nacht San José naar Cahuita aan de Carribische kust gegaan en daar lag het mooiste strand tot nu toe op ons te wachten. Lig je op een verlaten strand, kijk je op: zie je opeens allemaal aapjes en later nog een schildpad, krabbetjes, hele mooie vlinders en een slang. Zie foto´s, dan hoef ik er verder weinig over uit te leggen denk ik.

Na 2 dagen Cahuita door naar Panama om nog even het kanaal te bekijken. De meest oncomfortabele reis tot nu toe (met één bil op een stoel, een zweetoksel op je hoofd, een kwijlende vent naast je, kramp overal etc etc.), maar wel één van de mooiste, dwars door de bergen heen.

In één dag Panama City het Panama Kanaal bekeken en een beetje rondgehangen in de stad. De volgende ochtend weer vroeg naar het vliegveld om aan onze 20 urige reis naar Buenos aires te beginnen.
Van Panama naar San Jose, van San Jose naar Lima en van Lima naar Buenos Aires. Overal heel erg lang wachten, maar uiteindelijk nog best te doen.

In Buenos Aires had Ekkes alles al voor ons geregeld, eerste twee nachten een hostelletje en daarna een week een appartement voor ons 3en met alle gemakken voorzien. Kon Edje eindelijk weer eens lekker koken en ontbijtjes voor ons maken...
Naar een voetbalwedstrijd(je) geweest. http://www.youtube.com/watch?v=FuoMc-B2xns
De derby der derbys; Bocas Juniors VS River Plate. Gekkehuis, niet normaal, dacht nog even dat de tribune boven ons zou instorten, maar we hebben het gelukkig overleefd.
Buenos Aires echt een topstad! Ontzettend groot, heel erg mooi, fantastisch, goedkoop lekker eten, vooral heel veel vlees. Nog wat musea mee gapakt, eindelijk weer eens op stap geweest en lekkere techno gehoord en naar de renbaan geweest. Het was de bedoeling om op zondag nog een Polo wedstrijd mee te pakken, maar daar waren we op zondag echt te brak voor...
Ekkes is gisteren helaas al weer vetrokken richting Amsterdam. Ik moet toegeven dat ik zelfs een heel klein beetje heimwee had toen hij weg ging. Had best wel even mee gewild.
Het was de bedoeling om na 10 dagen ook weer te vetrekken, maar bus gemist, dus we blijven hier nog even!

Whalesharkbriefing

Na een 18 - urige busreis zijn we nu in Leon Nicaragua aangekomen. Ons 16e bedje alweer. En gelukkig het beste bed sinds tijden! Alweer een hoop gedaan in de laatste paar weken.

In mijn laatste blog waren we net in Caye Caulker, waar we van plan waren om een tijdje te blijven. Nog wel erg leuk gehad met een canadees van rond de 60 en een amerikaan met zijn 75 jarige moeder, maar toen Eddie na een bezoek van het plaatselijke restaurant Wish Willy (die wel erg veel te wensen overliet) erg sjachie was en ik 3 keer zoveel voor mijn ijskoffie moest betalen dan in Nederland, waren we er klaar mee! Weg uit Belize, op naar Honduras!

Vanaf Caye Caulker met de speedboot naar Belize City, vanaf daar 12 persoons vliegtuigje gepakt samen met de premier van Belize, daarna speedboot, 12 persoonsbusje met 18 man/televisies/boodschappen/ijzerwaren etc, grens over met Guatamala, chicken bus, overnachting in Puerto Cortes, en volgende dag weer 2 bussen naar Tela. Daar zaten we weer aan de Carribische kust, dus paar dagen strand. Niet echt een byzonder strand, ze maken er daar namelijk nogal een puinhoop van. Nog een mountainbike tour gedaan door de jungle naar een Botanical Garden. Mountainbiken was leuk, de tuin viel tegen. Niet echt byzonder dus, wél elke ochtend wezen hardlopen. Waar verveling al niet goed voor kan zijn...

Na Tela weer met de chicken bus naar La Ceiba, waar we na één overnachting de boot zouden pakken naar Utila om daar te duiken.
Op straat in La Ceiba liepen we tegen ´Steven´ aan die ons alles over La Ceiba en Utila kon vertellen. Handig, want we moetsen nog een wasserette vinden, internetten, lunchen en we hadden weer eens zin in een tequilaatje. Steven was onze gids, want Eddie en ik hadden besloten om maar eens een keer iemand te vetrouwen en hij kwam over als een intelligente, sociale man. Lang verhaal, uiteindelijk komt het er op neer dat hij ons voor 300 limpieras heeft opgelicht (€12,-). Laten we maar zeggen dat het de tour door La Ceiba waard was, maar mensen vetrouwen doen we dus ook niet meer... De teringleier.

Bij de boot naar Utila zouden we twee oude reisgenoten van Eddie van vier jaar geleden uit Thailand meeten. Kristin en Rick uit Michigan. Was meteen al gezellig.
Op Utila aangekomen liepen we tegen Johan uit Amsterdam aan, een oude bekende van Eddie... Nog gezelliger! Na het allerbeste huisje van de hele duikschool te hebben gekregen, maar meteen een tequila party met Kristin, Rick en Johan op onze luxueuze veranda gehouden. De foto´s in de slideshow zeggen genoeg denk ik...
Ik zou de dag erna beginnen met mijn Open Water Diver Course, maar die werd gelukkig naar de dag erna verzet, ben natuurlijk helemaal niet meer gewend om te drinken, dus klein katertje had ik wel.
Cursus was top! Lekker weer met mijn neus in de boeken en zat samen met nog een andere nederlandse jongen in de klas. Twee instructeurs waren in opleiding, dus 3 instructeurs en 2 leerlingen. De toets natuurlijk meteen gehaald en na een dag ondiep water gingen we de diepte in. Meteen al een hele mooie Eagleray gezien, veel visjes en heel mooi koraal. Na drie dagen met vlag en wimpel mijn diploma gehaald en daarna nog twee duiken gemaakt. En ja twee keer whalesharkbriefing gekregen! Maar helaas voordat wij in het water waren, waren zij al weer naar andere wateren. Kristin en Rick hadden wel het geluk om er één te zien, samen met heeeel veel dolfijnen die met hun gingen spelen. Nou goed, je kan niet alles hebben zullen we maar zeggen...
Ik nog een mooie Jewfish gezien en dat was het wel zo´n beetje.
Na een week op Utila te hebben gechillt, werd het weer tijd om verder te gaan. Afsheidsfeestje met tequila, vodka en rum, zie foto´s.

Na weer een afscheid van alle leuke mensen, was het de bedoeling om vroeg op te staan. Na een vreselijke nacht van ziekte van mij toch maar vetrokken met de speedboot, maar was echt een hel. Was echt ziek zeg maar. Zal jullie de details besparen.
Toch doorgezet en de bus naar San Pedro Sula gepakt, maar na drie uur trok ik het echt niet meer. Een te betalen hotel mét badkamer was nog niet zo makkelijk. Uiteindelijk toch iets gevonden en ze spraken er nog engels ook, wat een wonder.

Volgende dag ging het al weer een stuk beter en dus door naar Copan Ruinas. Heerlijk pitoresk dorpje. Samen met Eddie de volgende dag gaan paardrijden. Was de eerste keer voor hem (hij was verbasing wekkend goed), maar voor mij was het allemaal net iets te tranquillo (rustig) gelijk maar een dealtje met de gids gemaakt voor een mas grande (groter) en mas rapido paard. Eddie toen maar thuisgelaten en de bergen in gegaan. Zo´n lieve gids: klein menneke, 65 jaar, tig kinderen, geen tanden en hij kon zo goed in het spaans vertellen, dat ik bijna de helft begreep.
Vind alleen hondjes op straat zo zielig... Je zou bijna een hondenopvangtehuis willen beginnen. De meeste paarden hebben het ook niet al te best. De kippen zien er nog het meest gelukkig uit.
Verder nog in Copan ruinas: ruines bekeken (erg saai), met papagaaien gechillt en naar de hot springs geweest. Na 5 nachten werd het wel weer tijd om door te gaan.

Om 5 uur in de ochtend vetrokken, bus, bus, bus, bus, bus en uiteindelijk na 18 uur in Managua aangekomen in Nicaragua, daar wilde we een paar dagen blijven, maar de taxichauffeur wilde ons meteen al oplichten (niet gelukt natuurlijk) en het voelde alles behalve veilig. Volgende ochtens op zoek naar ontbijt. En het was allemaal één ongzellige bende. Meteen de bus na Leon gepakt. In Leon rustig een bakkie en weer overheerlijke quesedillas gegeten. Daarna Eddie met de tassen achtegelaten en ik op ´Hostaljacht´. Lazybones, de naam zegt al genoeg.. Echt één voor in de Hostal top 10 allertijden met binnenplaats met hangmatten, zwembad, gratis koffie en thee, gratis internet, een goed schoon bed en 10 minuten internationaal bellen. En het strand zit hier vlakbij. De mensen zijn hier zelfs lief en behulpzaam. Denk dat we hier wel een tijdje blijven..

Mijn telefoon heeft trouwens geen bereik, ben dus niet meer bereikbaar via bellen of sms, via mail destermeer!

Hoest in Nederland?

XXXXXXXXX

Montar a caballo

Na Miami zijn we naar Mexico stad gevlogen. Mijn neef Peter woont in Cholula en heeft een bedrijf in Puebla en we konden bij hem slapen. In Puebla aangekomen zijn we heel goed door hem ontvangen en het was een erg leuk weerzien na jaren mijn ' grote' neef niet te hebben gezien. Hij woont namelijk al 13 in Mexico. Hij had eerst nog een afspraak in het centrum en Eddie en ik gingen Puebla alvast verkennen. Voor het eerst sinds onze reis hadden Eddie en ik het echte vakantie gevoel: niemand die ons verstond/begreep, geen toeristen/vervelende amerikanen, echt ander eten etc etc. Op de markt kwamen we meteen al onze favoriete spot tegen: alleen maar 'Dia De Los Muertos' (dag van de doden) spullen, zie foto. Je kunt je voorstellen, wij werden helemaal gek. Na veel te veel spullen te hebben gekocht (onze best betsteedde 20 euro ooit) zijn we meteen maar tequila gaan drinken op Mexico, want we voelden ons meteen helemaal op onze plek in dit land. Dagen daarna Cholula en Puebla verder ontdekt en zelfs een echte toeristenbus, zo'n dubbeldekker weet je wel genomen, met wel 3 andere echte buitenlandse toeristen.
Het weekend had mijn neef zijn kinderen, mijn achternichtje en mijn 2 achterneefjes Tom, Kim en Ian. Foto's volgen nog, maar dit zijn echt hele mooie kindjes. Al het goeds van beide landen zeg maar: blond haar en bruine ogen. Aangezien ik over het algemeen niet heel veel met kinderen te maken heb, was het ff wennen, maar was al snel verliefd op ze. Met Kim het hele weekend ' Montar a caballo' (paardje rijden) gedaan en dat was meteen een goeie workout. Op zaterdag zijn we naar een Hacienda, een groot kasteel/landhuis aan een meer gegaan om te vissen. Peter en Eddie waren meteen al bloedfanatiek en ik heb wel even mee gedaan, maar ben daar toch een tikkie te ongeduldig voor denk ik. Dus lekker met de kids gespeelt. Uiteindelijk had Peter gelukkig een forel gevangen. Met de vis op de foto en naar huis met vis en al. Op zondag bbqen! Na een biologieles van Eddie tijdens het klaarmaken van de vis kon deze op de bbq. En het was nog te eten ook! Helaas aan het eind van het weekend weer afscheid van ze moeten nemen...
Op maandag moest Peter weg voor zaken tot woensdag en hebben wij een tripje naar Acapulco gemaakt. Een veel te luxe 5 sterren hotel geboekt voor maar 50 euro per nacht en lekker helemaal niets gedaan, behalve bij het zwembad gelegen en paar stappen verderop het strand: een korte vakantie in een vakantie. Alleen niet echt Loco in Acapulco gegaan... http://www.youtube.com/watch?v=WLfXYXGkBNc.
Na weer even aan ' De Teint' te hebben gewerkt weer terug naar Cholula om te kijken hoe we onze reis verder naar Belize zouden voortzetten. Want na tien dagen Mexico was het helaas weer tijd om verder te gaan. Mede dankzij Peter veel over het land te weten gekomen en echt een fantastische tijd gehad. Mexico is veel mooier, vriendelijker, veiliger, leuker dan ik had verwacht.
Wel is het soms moeilijk om het eens te worden over hoe we willen reizen. Eddies plan voor deze reis was om midden amerika helemaal met het openbaar vervoer te doen. Lekker in de trein. Helaas rijden er geen treinen in midden amerika, dus gingen we maar weer zoeken naar een vlucht... (god wat hebben we het toch zwaar). Omdat vluchten niet te boeken waren met een buitenlandse creditcard maar gewoon naar het vliegveld gegaan. Daar bleken de vluchten opeens de helft van de prijs en konden we voor 35 euro naar Cancun vliegen! In Cancun overnacht en dankzij een nachtmerrie van mij maar om 4 uur opgestaan omdat ik niet meer kon slapen (ik droomde dat ik na een maand van onze reis naar huis moest omdat mijn geld op was en niemand van mijn vrienden en familie wilde meer kennen... ). Maar goed, kwam goed uit, want we hadden weer een 6 urige busreis naar Chetumal voor de boeg. Daar de bus naar Corozal gepakt en dit bleek een heel apart spookstadje te zijn. Kon het niet helemaal goed thuisbrgen. Maar goed, iedereen was oprecht vriendelijk op straat zonder iets van ons te willen, dus prima. Na weer een overnachting in een niet helemaal schoon en betrouwbaar bed door met een bootje naar San Pedro en daar weer overstappen naar een eilandje Caye Caulker, waar we nu een paar dagen blijven. Het is hier een klein paradijsje zonder verharde wegen en auto's. Alles is lopend te doen en onze kamer ligt aan de Caribische Oceaan. Iedereen spreekt hier weer engels, dus mensen begrijpen ons weer. Veel rasta's en reggea en alles op z'n dooie gemak. Heurlijk! Op de boot vrienden gemaakt met oudjes die op reis zijn: twee amerikanen en een canadees, die zitten nu in hetzelfde hotel in de kamer naast ons en daar zijn we lekker mee aan het chillen. Vergeleken met omringende landen is het hier behoorlijk duur, dus we blijven ipv twee weken maar een paar dagen en gaan dan waarschijnlijk een stukje door Guatemala en dan naar Honduras.
Maar goed, veel te heet hier, ik ga weer een duik in de oceaan nemen!
Laterssss